Psychologicznie, wdzięczność jest pojmowana jako kompleksowe uczucie i postawa skupiona na docenianiu wartości lub dobroci otrzymanej od innych ludzi, czy od życia. To nie tylko emocja, ale także gotowość do wyrażenia uznania za otrzymaną pomoc, wsparcie lub dobroć.

Wdzięczność w psychologii jest często badana jako aspekt psychologii pozytywnej, koncentrującej się na rozumieniu i rozwijaniu czynników sprzyjających dobremu funkcjonowaniu psychicznemu. Skupia się na pozytywnych doświadczeniach życiowych, a praktyki wdzięczności są często stosowane w interwencjach psychologicznych mających na celu poprawę ogólnego samopoczucia. To dlatego, że to uczucie ma pozytywny wpływ na nasz mózg. Badania sugerują, że praktykowanie wdzięczności może prowadzić do zmian w mózgu, takich jak zwiększenie aktywności w obszarach związanych z nagrodą i emocjami pozytywnymi. Może również wpływać na produkcję neuroprzekaźników, takich jak dopamina i serotonina, które są związane z uczuciem szczęścia i zadowolenia. Dodatkowo, praktyka wdzięczności może wzmacniać pozytywne połączenia neuronowe w mózgu, tworząc swoiste “ścieżki wdzięczności”. To może sprawić, że łatwiej doświadczamy pozytywnych emocji, a nasz mózg staje się bardziej skłonny do rozpoznawania i doceniania dobra w otaczającym nas świecie.

Wdzięczność zatem to niezwykłe narzędzie, które w dotyku serca zamienia naszą codzienność w niepowtarzalne doświadczenie. To nie tylko chwilowe “dziękuję”, ale głęboka postawa, która przekształca sposób, w jaki postrzegamy świat i relacje z innymi. Gdy przenikamy tę postawę w nasze życie, zaczynamy dostrzegać piękno w najmniejszych gestach, w uśmiechu bliskich, a także w sytuacjach, które wydają się trudne.

Wdrażanie praktyki wdzięczności to jak otwieranie okna w duszy. To zrozumienie, że nasze życie jest tkane z niezliczonych nitek dobrych chwil, które tworzą unikalny wzór. Kiedy spojrzymy na nie z perspektywy wdzięczności, zaczynamy dostrzegać piękno w zwykłych, codziennych przeżyciach.

Nie jest to tylko kwestia pozytywnego myślenia, to bardziej głębokie spojrzenie na życie. Wdzięczność nie tylko wzmacnia więzi społeczne, ale także wpływa na naszą psychikę. Uczymy się cenić to, co mamy, zamiast skupiać się na tym, czego nam brakuje. To jak lekcja uważności, która kształtuje nasze myśli, czyniąc je bardziej skłonnymi do dostrzegania dobra nawet w trudnych sytuacjach.

Wraz z praktyką wdzięczności otwieramy się na bogactwo życia, odkrywając, że nawet w najmroczniejszych chwilach ukryte są promienie nadziei. Wdzięczność staje się więc nie tylko sposobem wyrażenia uznania dla innych, ale także narzędziem samopoznania i budowy odporności psychicznej. To siła, która dodaje głębi naszym relacjom, kolorytu naszym dniom i przypomina nam, że w każdym dniu możemy znaleźć powody do radości.

Zapraszam Cię do prostej praktyki, którą nazwałam „słoikiem wdzięczności”. Znajdź spokojne miejsce, zatrzymaj się, zamknij oczy i weź głęboki oddech. Zadaj sobie pytanie – za co mogę być dziś wdzięczna? Co dobrego mnie dziś spotkało? Jeśli to był ciężki dzień, może być to coś banalnego, może coś do czego przywykłaś i zapominasz by się tym cieszyć? I zapisz przynajmniej jedną taką rzecz na karteczce i wrzuć ją do słoika. Przełom roku, to szczególnie dobry czas by zacząć to ćwiczenie, a koniec kolejnego roku by otworzyć ten słoik dobroci 🙂 Do ćwiczenia możesz zaprosić domowników, dzieciom, które karteczki mogą zapełniać rysunkami pewnie spodoba się ta „zabawa”. Każdy moment jest dobry, by zacząć cieszyć się życiem, więc zacznij już teraz.